ریشهشناسیِ واژهی سگ و ارجِ این جانور در فرهنگِ ایران
«اگر سگِ شبانی یا سگِ خانگی نبود هر آینه در رویِ این زمینِ اهوراآفریدهی من، خانومانی پایدار نماندی» (فرگردِ سیزدهمِ ویدیوداد، پارهی ۴۹).
پارسیانجمن: کسانی که تنها سگهای یله و رها را در کوچههای شهر، بیپناه و بیخوراک و گرسنه و زخمی و گری و دست و پا شکسته، دیدهاند و خود سگی در خانه نداشتهاند و نه چیزی دربارهی آنها خواندهاند نمیتوانند ارزشِ این جانور را دریابند و به هوش و مهر و وفای وی پی برند. سگانی که امروزه خوار و بیمار در شهرهای ما پراکندهاند در ایرانِ باستان چنین نبودند. اینان ارجمندانی بودند که کشاکشِ روزگار آنان را خوار کرد.
سگ از جانورانی است که ایرانیان در زمانِ بسیار کهن ارزش آن را دریافتند و در زندگی یار و انبازِ خویش ساختند، آن چنان که در دینِ آنان به نگاهداریِ آن فرمان داده شده و اوستایی که امروز در دست داریم گواهِ آن است.
استادِ زندهیاد ابراهیم پورداود در جُستار «سگ» به ریشهشناسیِ واژهی سگ و ارج و جایگاهِ این جانور در فرهنگِ ایران پرداخته است. این جُستار در نبیگِ «فرهنگِ ایرانِ باستان» رویههای ۲۰۲ تا ۲۱۹ آمده است.
«سگ» نوشتهی استاد ابراهیم پورداود را از «اینجا» بارگیرید.
***
آگاهی: برای پیوند با ما میتوانید به رایانشانی [email protected] نامه بفرستید. همچنین برای آگاهی از بهروزرسانیهای تارنما میتوانید هموندِ رویدادنامه پارسیانجمن شوید و نیز میتوانید به تاربرگِ ما در فیسبوک یا تلگرام یا اینستاگرام بپیوندید.